Ken Russell kręci na emeryturze. Oswobodzony z ograniczeń, z jakimi wiązała się praca na garnuszku wielkich studiów, bez skrępowania przekuwa swe zwariowane wizje na obraz. Niestety, luźno nawiązujący do twórczości Poe'ego "The Fall of the Louse of Usher" nie spełnia pokładanych w nim nadziei. Zamiast spodziewanych ekscytacji, dostajemy amatorską produkcję, o której można powiedzieć, że jest tyleż ekstrawagancka, co bełkotliwa. Szaleństwo formalne idzie w parze z tandetnym wykonaniem, chaotyczna fabuła pozbawiona jest jakiejkolwiek myśli przewodniej (bo za taką trudno uznać wątłe konotacje z prozą autora "Studni i wahadła"), dowcip zaś ciężki jak kupa słonia. Osobiście, jako oddany entuzjasta talentu Russella, poczułem się okrutnie rozczarowany. To, że film jest skrajnie tani, można jeszcze wybaczyć (choć odstręczająca jakość obrazu z kamery cyfrowej i tak należy do największych mankamentów tejże pozycji), gorzej, że reżyserowi znanemu z takich arcydzieł, jak "Zakochane kobiety" czy "Diabły", brak umiaru zwyczajnie nie służy. Natłok pomysłów powoduje u widza dezorientację, nie ma tutaj niezbędnego punktu zaczepienia. Pominę już aktorstwo, które jest zwyczajnie złe (naturszczycy, a pośród nich nieudolna kopia Nicka Cave'a: James Johnston). "The Fall of the Louse of Usher" to nic innego jak zlepek odrzutów, konceptów, na których rozwinięcie Russell w tym wieku nie mógł już sobie pozwolić. Tylko dla zagorzałych fanów tego twórcy, nawet oni winni mieć się jednak na baczności.